Aslında ben elime kitle geldiği an iyi bir şey olmadığını hissetmiştim. Ama elbette insan ne olursa olsun konduramıyor. Tanımsız bir endişe duygusuyla geçti ilk muayeneler. Sonra alınan parçanın sonucu geldiğinde artık hastalığımın bir adı oldu. Ama aynı anda idrak ve kabullenme gelmiyor. Şaşkınlık. Biri arasın da "test sonucu yanlışmış, bir hata var" desinler diye bekledim. Ameliyat olup, kitlenin tamamen alındığında bile hala şoke evresindeydim. Hatta kemoterapi alacağım kesinleştiğinde bile hala sadece şaşkındım. Sonra derin bir acı dönemi başladı. Korku. İşte bence en tehlikeli nokta hastanın o andakibakış açısı. “Bunu neden yaşıyorum” öfkesinin kişiyi ele geçirmesi an meselesi. O an bakış açımı değiştirmem gerektiğine karar verdim. Öfkeli değil anlayışlı olmam gerektiğine inandım. Bu anlayıştan kastım şu; Hayatı anlamak. Bu hastalığa neden yakalandığımın sebebini bulmak, bunu değiştirmek. Hayatımda eksik ve aksak giden şeyleri tespit edip, geçmişe ve neler olmuş ve oluyor diye bakmaya başladım. Neleri yanlış, neleri fazla, neleri eksik yaptığımı gördüm. Bir aydınlanma dönemi yaşadım diyelim. Kanser hayatıma ışık tuttu. Görmediğim görmek istemedim ne varsa herşeyi gözümün önüne serdi. Unuttuğum, ihmal ettiğim yorgun Sema'yı görmemi sağladı. İşte o anda öfkeli olup hayata küsmeyi, kızgın olmayı seçmek yerine değişmeyi seçtim. Değiştiniz mi diye sorarsanız hala yolun başındayım. Uzun bir yolum var. ama en azından yola çıktım.

İlk kemoterapi seansımın ikinci haftası bitip de üçüncü haftayı sürerken saçlarım tutam tutam elime geldi. Rüzgara bıraktığımda kopup uçan saç tutamlarım hala gözümün önüne geliyor. Çok hüzünlü bir kare. Sonra açılan saç derinizle yüzleşiyorsunuz. Sonunda kendimi peruk takacağıma kalan saçlarımı kazıtırken buldum. İlk kez o an aynada kendimi saçsız gördüm. Aynada gördüğüm kadın çok üzgündü. Kırgındı. Ama peruk takılınca kendimi daha iyi hissettim. Ara ara sıkılıp çıkardığım oldu. Bazı dönemler hiç takmadım. Çünkü yazdı ve peruk taşımak zor geliyordu. Ama ne zaman bir yere gidecek olsam peruğumu taktım. İnsan böyle durumlarda önce güçlücülük oynamak istiyor. Mesela önce peruk filan istememe hali geliyor. Neyse süreç onu yaşayacağım dedim. Ama sonra gereksiz yere kendimi zorladığımı gördüm. Sonra da canım isterse taktım, istemezse çıkardım. Ama şurası kesin ki peruk süreçteki ruhsal dalgalanmalarımda bana iyi geldi.  

Bu hastalık bizi bulduysa bunun bir nedeni var. Çok sevdiğim bir söz var. Gerçekleri görmek acı vericidir. Evet bu çok acılı bir dönem. Ama bundan nasıl çıkacağımız sadece bize bağlı. Ben kanserin kazanılan bir savaş olduğuna değil, bedenin ve ruhun bir çığlığı olduğuna inanıyorum. Bu çığlığı, isyanı dinlemek anlamak gerekiyor. Eğer kulaklarımızı tıkarsak çığlığın şiddeti daha da artacaktır. Ya da biz tam sustu sanırken yeniden başlayacaktır. "Hastalıkların Ruhsal Nedenleri" diye bir kitap var. Bunu okumak ve uygulamak bana çok iyi geldi. Sadece tedavi görenlere değil herkese tavsiye ederim.